Wat je het liefste zou willen is dat verwachtingen van anderen jou niets meer doen.
Jou niet meer raken.
Dat jij er geen last meer van hebt.
En dan eindelijk rust ervaart.
Doordat je leeft naar wat belangrijk is voor jou.
Weet je, ik dacht dit ook.
Of hoopte het.
Dacht dat dit nodig was om rust te ervaren.
Dat het mij niet meer zou raken als iemand ergens iets van vindt.
Het raakt me nog regelmatig.
En toch ervaar ik rust.
Het is en en.
Opmerkingen, negatieve blikken. Ze raken me.
Ze maken me verdrietig, boos of aan het wiebelen.
Maar ik vind het niet erg meer.
Juist mooi.
Het maakt mij mens.
Het brengt mij terug naar mijn essentie.
Want als het raakt is het altijd iets wat ik belangrijk vind.
Waarop ik gezien zou willen worden.
En dat mag er zijn,
Wat het niet meer doet is dat ik dagen of weken van slag ben.
Door mij te laten raken, het echt even goed toe te laten, kom ik ook dichtbij de verlangens van mijn hart.
En van daaruit leef ik.
Niet meer blijven meebewegen, waarvan ik denk, dat anderen van mij verwachten.
Als je dit blijft doen blijf je onrustig, heen en weer hoppen.
En dat is vermoeiend, mega onrustig.
Leef naar de verlangens van jouw hart en laat je raken.
Dan mag het ook de ander raken als jij keuzes maakt die zij lastig vinden.
Dan zijn we mens.
Lukt het jou om jezelf en de ander te ontmoeten waar je geraakt wordt?
In gemis, pijn en verdriet?
Kwetsbaarheid.
Als dit een thema voor je is en wat ik schrijf raakt je.
En je wilt hiermee aan de slag, voel je welkom in mijn praktijk!
