De rol van vaders in gezinnen krijgt steeds meer aandacht.
Dat is nodig!
Ik zie en hoor gemis, verwijt, verlangen en een zoektocht naar verandering binnen gezinnen met betrekking tot het vaderschap.
Ik hoor moeders hun verlangen (meestal nog verstopt in een verwijt) uitspreken om de vader van hun kinderen meer positie te geven in hun gezin. Ze gunnen het de vader, lezen over het belang hiervan voor de kinderen en voelen de noodzaak bij zichzelf omdat ze het zelf gemist hebben.
Ik zie en hoor vaders die hier vaak een onuitgesproken verlangen in hebben, want ja ga maar eens op je werkplek zeggen dat je thuis wilt zijn. Dat is maatschappelijk op veel plekken nog te weinig geaccepteerd.
Vaders voelen de druk, die ze eenzaam ondergaan.
Ze willen echt wel beschikbaar zijn voor hun kinderen, maar weten niet hoe.
Want hoe doe je dat als je zelf geen voorbeeld hebt gehad in je eigen gezin, maar ook niet vanuit de maatschappij?
En wanneer? Als je ook de druk voelt om geld in het laatje te brengen en lange werkdagen maakt.
En daarvan moe thuiskomt.
Ga dan nog maar eens rustig beschikbaar zijn voor kinderen die staan te springen om papa.
Ik zie het verlangen in gezinnen en zie de zoektocht.
Ik voel de opdracht om hier aandacht voor te hebben.
Er is een beweging gaande.
In de rol van het vaderschap.
Dit vraagt om heel veel moed om oude patronen om te buigen.
Kennis.
En ook je eigen rol kennen en pakken.
Als vader.
Maar ook als moeder.
Er worden mooie plannen gemaakt vanuit mijn praktijk over dit thema.
Meer hierover na de zomer.
Mag jij ondertussen nadenken als moeder over de volgende vraag: Wat heeft jouw man nodig van jou om zich volledig vader, vanuit zijn eigen kunnen, te zijn voor jullie kinderen?